دفترچه شخصی من

شاید بپرسید که چرا انقدر تاکید بر وبلاگ نویسی دارم. وبلاگ دیگر منسوخ شده و بجای آن رو به سایت و شبکه اجتماعی بیارم.

بذارید برای جواب این سوال از یک خاطره شروع کنیم.

حدود 15 سال پیش بود که تو اتاقم با پسر عموم پشت رایانه پیزوری خودمون نشسته بودیم و خواستیم یه حرکت فرهنگی بزرگ بزنیم.

اون موقع فناوری ای آمده بود به نام وبلاگ که بوسیله اون همه میتونستن به صورت رایگان یک صفحه ای عمومی داشته باشن و توش مطلب بنویسن

ما هم گفتیم اقدام کنیم ببینیم چی میشه. خب میدونید که اینترنت اون موقع دایل آپ بود و نیاز بود که برای اتصال خط تلفن خونه رو اشغال کنی تا با اون سرعت زپرتی یه صفحه بالا بیاد. کلی هم هزینه داشت.

بخاطر همین چون فرآیند ایجاد وبلاگ ممکن بود یه کم طول بکشه بخاطر اینکه خونواده سرمون رو نبرّن! عصر موقعی که خواب بودن همه رفتیم که متصل شیم.

بلاگفا رو باز کردیم و با زبون بی سوادی خودمون nmaz.blogfa.com رو ایجاد کردیم (مثلا میخواستیم بنویسیم namaz ولی خب اینجوری شد یهویی) البته الان دیگه این وبلاگ دست ما نیست.

یادمه که وبلاگمون که ایجاد شد چنان از خوشحالی فریاد زدیم که همه بیدار شدن و ما هم از ترس اینکه نفهمند اینترنت رو قطع کردیم

.

حالا اما با وجود سایت ها و شبکه های اجتماعی دیگر کمتر کسی رو به وبلاگ می آورد. با اینکه خودم درگیر چند سایت و شبکه اجتماعی هستم باز هم بر این اعتقادم که از بعضی جنبه ها مواردی مثل وبلاگ و ایمیل هنوز استفاده های خودشان را دارند و این فکر که وبلاگ قدیمی شده، اندیشه نادرستی است.

و نکته آخر اینکه خیلی از آدم ها تو جهان هنوز فرهنگ استفاده از شبکه های اجتماعی رو ندارن. بخاطر همین اونا براشون جذاب تره. ولی وبلاگ صفحه ای رو میده به من که برای خودم باشه و مخاطبم برای گذر و خوش گذرانی به وبلاگم سر نمیزنه بلکه برای خوندن مطلب یا از روی دوست داشتن من بهش سر میزنه.